Bir oda, içinde bir saat sesi Hayatın sırtımdan giden pençesi,
Ve beni maziye götüren bir el,
Eski günlerimiz, sessiz ve güzel...
Bulduğum kayıplar, her günkü yerin,
İşte konsol, ayna, köşe minderin,
Seccaden, tesbihin, namaz başörtün.
Bir şey değişmemiş, sanki daha dün.
Yine ortancalar altı camının,
Dışarda sükûnu yaz akşamının,
Bahçemiz sulanmış, ıslak her çiçek.
Kapı çalınacak, babam gelecek...
Ziya Osman SABA
Fotoğraf: Saat Çiçeği/İzmir 07
8 yorum:
Ne güzel bir şiir...Alıp götürüyor...ne tesadüf yazdığınız bir yorumu okudum diyordunuz ki "annemin teyzesinin bağına giderdik"...Benim de teyzemin tepede bir bağı vardı orada o kadar çok anım var ki kapının önünden akan o su sessiz ıssız bağ yolu üzümler elmalar...alıp götürdünüz beni... teşekkürler...SUREYYA
Süreyya, teşekkürler...
O bağ anıları anlatmakla bitmez. Şanslı bir çocukluk yaşadığımızı düşünüyorum yine de. İyi ki güzel anılarımız var.
Sevgiler...
Can kadın Antalyada çiçeklerin hep açsın emi
Sağol Edacım, hepimizin gönlünde çiçekler açsın:)
Çiçekde çok güzel, şiirde.
Özlem ve umut dolu bir şiir...
Onuncu Köyün adamı,
Çok teşekkürler...
Çok güzel bir şiir seçmişsiniz ,her gününüz şiir tadında geçsin inşallah.Ayrıca ankara da kale civarını benim kadar seven birisiyle tanışmak çok hoş,belki bir gün yollarımız kesişir kimbilir?sevgiler
Sevgili Gümüşay,
Çok teşekkürler.
Neden olmasın, yazın şöyle bir Kale buluşması yapabiliriz, ben, siz, Balkahve, bakarsın Lale. Ne güzel olur değil mi?
Sevgiyle...
Yorum Gönder